പരിഭാഷ അദ്ധ്യായം അഅ്റാഫ് - ജോർജിയൻ വിവർത്തനം - പണിപ്പുരയിൽ - പേജ് നമ്പർ 172 - വിശുദ്ധ ഖുർആൻ വിജ്ഞാനകോശം

ആയത്ത്: 164

وَإِذۡ قَالَتۡ أُمَّةٞ مِّنۡهُمۡ لِمَ تَعِظُونَ قَوۡمًا ٱللَّهُ مُهۡلِكُهُمۡ أَوۡ مُعَذِّبُهُمۡ عَذَابٗا شَدِيدٗاۖ قَالُواْ مَعۡذِرَةً إِلَىٰ رَبِّكُمۡ وَلَعَلَّهُمۡ يَتَّقُونَ

აკი მათგან ერთმა ჯგუფმა თქვა: რისთვის შეაგონებთ ხალხს, რომლებიც ალლაჰმა უნდა გაანადგუროს ან დასაჯოს სასტიკი სასჯელით? (მეორეებმა) თქვეს: რომ გვქონდეს საპატიო მიზეზი თქვენი ღმერთის წინაშე და იქნებ რიდი ჰქონდეთ მათ.^[1]

[1] ამ აიათში ყურადღება გამახვილებულია ყოველი მუსლიმის ერთ-ერთ მნნიშვნელოვან პასუხისმგებლობაზე, რომელსაც სიკეთის მოწოდება და ბოროტების დაგმობა ეწოდება. მუსლიმი გულგრილი ვერ იქნება, როდესაც ხედავს უკეთურებას, ის ყოველთვის უნდა ცდილობდეს გამოასწოროს უკეთურება და ხალხი სიკეთისკენ დააკვალიანოს, როგორც ბრძანებს მუჰამმედ შუამავალი ﷺ: „რომელი თქვენგანიც დაინახავს უკეთურებას, მან იგი გამოასწოროს საკუთარი ხელით, თუკი ვერ შეძლებს მაშინ თავისი ენით, თუკი ამასაც ვერ შეძლებს მაშინ გულით დაგმოს; ეს კი რწმენის ყველაზე სუსტი გამოვლინებაა.“ (მუსლიმ, იმან 20/49.)

ആയത്ത്: 165

فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِۦٓ أَنجَيۡنَا ٱلَّذِينَ يَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلسُّوٓءِ وَأَخَذۡنَا ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ بِعَذَابِۭ بَـِٔيسِۭ بِمَا كَانُواْ يَفۡسُقُونَ

როგოც კი დაივიწყეს ის რაც ჩაეგონათ^[1] - გადავარჩინეთ ისინი, რომლებიც გმობდნენ უკეთურებას და სასტიკი სასჯელით შევიპყარით ისინი, რომლებიც უსამართლოდ მოიქცნენ, რადგანაც ისინი უღირსად იქცევოდნენ.

[1] რჩევა-დარიგება, რომელიც შეიცავდა სიკეთის მოწოდებას და გმობდა უკეთურებას.

ആയത്ത്: 166

فَلَمَّا عَتَوۡاْ عَن مَّا نُهُواْ عَنۡهُ قُلۡنَا لَهُمۡ كُونُواْ قِرَدَةً خَٰسِـِٔينَ

ხოლო როდესაც ყოველგვარ ზღვარს გადავიდნენ, რაც ეკრძალებოდათ, ჩვენ მათ ვუთხარით: არამზადა მაიმუნებად იქეცით!

ആയത്ത്: 167

وَإِذۡ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبۡعَثَنَّ عَلَيۡهِمۡ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ مَن يَسُومُهُمۡ سُوٓءَ ٱلۡعَذَابِۗ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ ٱلۡعِقَابِ وَإِنَّهُۥ لَغَفُورٞ رَّحِيمٞ

აკი განაცხადა შენმა ღმერთმა, რომ განკითხვის დღემდე უთუოდ წარუგზავნიდა მათ, ვინც საზარელ ტანჯვას აგემებინებთ. ჭეშმარიტად, შენი ღმერეთი მართლაც მსწრაფლსასჯელიანია^[1] და უეჭველად ის მართლაც უსაზღვროდ მპატიებელი, მწყალობელია.^[2]

[1] ურჩთა მიმართ.
[2] მონანულთა მიმართ.

ആയത്ത്: 168

وَقَطَّعۡنَٰهُمۡ فِي ٱلۡأَرۡضِ أُمَمٗاۖ مِّنۡهُمُ ٱلصَّٰلِحُونَ وَمِنۡهُمۡ دُونَ ذَٰلِكَۖ وَبَلَوۡنَٰهُم بِٱلۡحَسَنَٰتِ وَٱلسَّيِّـَٔاتِ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ

ასევე დავყავით ისინი თემებად, მათგან არიან სათნონი და მათგან არიან ისინიც ვინც ასეთი არ არის, ასევე გამოვცადეთ ისინი ლხინითა და ჭირით, იქნებ უკუმოქცეულიყვნენ.

ആയത്ത്: 169

فَخَلَفَ مِنۢ بَعۡدِهِمۡ خَلۡفٞ وَرِثُواْ ٱلۡكِتَٰبَ يَأۡخُذُونَ عَرَضَ هَٰذَا ٱلۡأَدۡنَىٰ وَيَقُولُونَ سَيُغۡفَرُ لَنَا وَإِن يَأۡتِهِمۡ عَرَضٞ مِّثۡلُهُۥ يَأۡخُذُوهُۚ أَلَمۡ يُؤۡخَذۡ عَلَيۡهِم مِّيثَٰقُ ٱلۡكِتَٰبِ أَن لَّا يَقُولُواْ عَلَى ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡحَقَّ وَدَرَسُواْ مَا فِيهِۗ وَٱلدَّارُ ٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ

მერე მათ შემდეგ მოვიდა თაობა, რომლებმაც მემკვიდრეობად მიიღეს წიგნი,^[1] თუმცა იხვეჭდნენ ამქვეყნიურ სიკეთეებს წარმავალსა, უფასურსა^[2] და ამბობდნენ: გვეპატიება ჩვენ.^[3] მაგრამ თუკი ისევ გაუჩნდებათ მსგავსი წარმავალი სიკეთის მოპოვების საშუალება, იმასაც აიღებენ. განა წიგნისეული აღთქმა არ იყო მათგან აღებული, რომ არაფერს იტყოდნენ ალლაჰის შესახებ, გარდა ჭეშმარიტებისა და კითხულობდნენ იმას, რაც იყო მასში. იმქვეყნიური სამკვიდრებელი უმჯობესია მათთვის, ვინც ღვთისმოშიშია, ნუთუ გონს არ მოუხმობენ?

[1] თევრათი/თორა.
[2] რომელიც არის ჰარამი.
[3] ალლაჰის შუამავალმა ﷺ თქვა: „გონიერია ის, ვინც საკუთარი თავი მოთოკა და იშრომა იმისთვის, რაც არის გარდაცვალების შემდეგ; ხოლო უნიათოა ის, ვინც საკუთარ ვნებებს აუყვა და (გარდაცვალების) შემდეგ (გადარჩენას) ალლაჰისგან მოელის.“ (იბნი მაჯე, ზუჰდ 31/4260; თირმიზი, სიფათუ’ლ-ყიამეთ 25/2459.)

ആയത്ത്: 170

وَٱلَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِٱلۡكِتَٰبِ وَأَقَامُواْ ٱلصَّلَوٰةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُصۡلِحِينَ

ხოლო რომელნიც ჩაეჭიდნენ წიგნს და ასრულებენ ნამაზს, ჭეშმარიტად, ჩვენ არ დავუკარგავთ ჯილდოს, საქმით კეთილსა და რწმენით იჰსანის მქონეთ.