പരിഭാഷ അദ്ധ്യായം അഅ്റാഫ് - ജോർജിയൻ വിവർത്തനം - പണിപ്പുരയിൽ - പേജ് നമ്പർ 163 - വിശുദ്ധ ഖുർആൻ വിജ്ഞാനകോശം

ആയത്ത്: 96

وَلَوۡ أَنَّ أَهۡلَ ٱلۡقُرَىٰٓ ءَامَنُواْ وَٱتَّقَوۡاْ لَفَتَحۡنَا عَلَيۡهِم بَرَكَٰتٖ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِ وَلَٰكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذۡنَٰهُم بِمَا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ

იმ ქალაქის მკვიდრთ რომ ერწმუნათ და რიდი ჰქონოდათ, უთუოდ გავუხსნიდით ზეცისა და დედამიწის ბარაქას,^[1] მაგრამ მათ ცრუდ შერაცხეს^[2] და ჩვენც (სასჯელით) შევიპყარით ისინი, იმის გამო რასაც იხვეჭდნენ.

[1] ზეციდან წვიმას უხვ წვიმას ჩამოვუვლენდით და მიწიდან ბარაქიან მოსავალს მივმადლიდით.
[2] შუამავალთა მოძღვრება.

ആയത്ത്: 97

أَفَأَمِنَ أَهۡلُ ٱلۡقُرَىٰٓ أَن يَأۡتِيَهُم بَأۡسُنَا بَيَٰتٗا وَهُمۡ نَآئِمُونَ

ნუთუ თავს უსაფრთხო გრძნობდნენ იმ ქალაქთა მკვიდრნი, რომ ღამით არ ეწევოდათ ჩვენი რისხვა, როცა მათ სძინავდათ?

ആയത്ത്: 98

أَوَأَمِنَ أَهۡلُ ٱلۡقُرَىٰٓ أَن يَأۡتِيَهُم بَأۡسُنَا ضُحٗى وَهُمۡ يَلۡعَبُونَ

ან იქნებ თავს უსაფრთხო გრძნობდნენ იმ ქალაქთა მკვიდრნი, რომ დილით არ ეწევოდათ ჩვენი რისხვა, როცა ისინი ერთობოდნენ?

ആയത്ത്: 99

أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ فَلَا يَأۡمَنُ مَكۡرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ

ნუთუ თავს უსაფრთხოდ გრძნობდნენ ალლაჰის მახისგან? წამხდარი ხალხის გარდა ალლაჰის მახისგან თავს უსაფრთხოდ არავინ იგრძნობს.^[1]

[1] აიათში ხსენებული მახე გულისხმობს მათ დალხენილ და უზრუნველყოფილ ცხოვრებას, რომელმაც გამჩენი დაავიწყათ. მათ სულაც არ უფიქრიათ, რომ ეს ყველაფერი შესაძლოა გამოცდა ყოფილიყო მათთვის. ისინი ფიქრობდნენ, რომ ღვთის წინაშე განსაკუთრებული პატივი ჰქონდათ და მიტომ მიეცათ ეს ყველაფერი. არა და ეს ყველაფერი მათთვის გამოსაცდელად მიცემული დრო და პატივი იყო, რომლის უგულებელყოფითაც ნაბიჯ-ნაბიჯ ალლაჰის რისხვას უახლოვდებოდნენ და ვერც კი აცნობიერებდნენ. ისლამში ასეთ მდგომარეობას ისთიდრაჯი ეწოდება, როცა ადამიანი ღვთის მიმართ სიურჩის მიუხედავად მაინც დალხენილად ცხოვრობს ამ ქვეყნად. მისი ეს მდგომარეობა იმაზე კიარ მიუთითებს, რომ ღვთის წინაშე დაფასებული მსახურია, არამედ იმაზე რომ ღმერთმა მას გარკვეული დროით ადროვა, რათა საკუთარი ხელით გამოიმუშავოს უფრო მეტი სასჯელი და უფრო მეტად დაუახლოვდეს ალლაჰის რისხვას.

ആയത്ത്: 100

أَوَلَمۡ يَهۡدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ ٱلۡأَرۡضَ مِنۢ بَعۡدِ أَهۡلِهَآ أَن لَّوۡ نَشَآءُ أَصَبۡنَٰهُم بِذُنُوبِهِمۡۚ وَنَطۡبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ فَهُمۡ لَا يَسۡمَعُونَ

ნუთუ კიდევ არ არის ცხადი იმათთვის, ვინც წინანდელ მკვიდრთა (განადგურების) შემდეგ მკვიდრობენ დედამიწას, რომ თუკი ვინებებთ თავიანთი ცოდვების გამო მათაც (უბედურებებს) შევამთხვევთ, გულებს დავუბეჭდავთ და ვეღარაფერს შეისმენენ?!

ആയത്ത്: 101

تِلۡكَ ٱلۡقُرَىٰ نَقُصُّ عَلَيۡكَ مِنۡ أَنۢبَآئِهَاۚ وَلَقَدۡ جَآءَتۡهُمۡ رُسُلُهُم بِٱلۡبَيِّنَٰتِ فَمَا كَانُواْ لِيُؤۡمِنُواْ بِمَا كَذَّبُواْ مِن قَبۡلُۚ كَذَٰلِكَ يَطۡبَعُ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ ٱلۡكَٰفِرِينَ

აი ქალაქები, რომელთა ამბებსაც გითხრობთ შენ.^[1] ჭეშმარიტად, მათთან მივიდნენ თავიანთი შუამავლები ცხადი მტკიცებულებითურთ, თუმცა ისინი არ იყვნენ იმის დამჯერებელნი, რასაც მანამდე უკვე სიცდუედ მიიჩნევდნენ.^[2] ამგვარად ბეჭდავს ალლაჰი ურწმუნოთა გულებს.

[1] საუბარია ზემოთ მოთხრობილი ქალაქების შესახებ, სადაც ცხოვრობდნენ ნუჰის, ჰუდის, სალიჰის, ლუტის და შუ’აიბის ხალხი.
[2] რაც მანამდე ცრუდ შერაცხეს მათმა წინამორბედმა, მათ მსგავსად ურწმუნო ხალხმა.

ആയത്ത്: 102

وَمَا وَجَدۡنَا لِأَكۡثَرِهِم مِّنۡ عَهۡدٖۖ وَإِن وَجَدۡنَآ أَكۡثَرَهُمۡ لَفَٰسِقِينَ

და ვერ ვპოვეთ უმრავლეს მათგანში აღთქმა, თუმცა ვნახეთ, რომ მათი უმრავლესობა იყო უღირსი.

ആയത്ത്: 103

ثُمَّ بَعَثۡنَا مِنۢ بَعۡدِهِم مُّوسَىٰ بِـَٔايَٰتِنَآ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ وَمَلَإِيْهِۦ فَظَلَمُواْ بِهَاۖ فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُفۡسِدِينَ

მერე, მათ შემდეგ ფარაონსა და მის დიდებულებთან წარვგზავნეთ მუსა აიათებითურთ/სასწაულებითურთ, მათ კი უსამართლოდ მიუდგნენ მას (აიათებს/სასწაულებს). მაშ შეხედე როგორია უკეთურების მთესველთა ბოლო.

ആയത്ത്: 104

وَقَالَ مُوسَىٰ يَٰفِرۡعَوۡنُ إِنِّي رَسُولٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

და უთხრა მუსამ: ეი, ფარაონ! მე ვარ ვარ შუამავალი, წარმოგზავნილი სამყაროთა ღმერთის მიერ.