Маънолар таржимаси Оят 70 Сура Ҳуд - Қуръон Каримнинг мухтасар тафсирининг паштунча таржимаси - Қуръони Карим қомуси

Оят: 70

فَلَمَّا رَاٰۤ اَیْدِیَهُمْ لَا تَصِلُ اِلَیْهِ نَكِرَهُمْ وَاَوْجَسَ مِنْهُمْ خِیْفَةً ؕ— قَالُوْا لَا تَخَفْ اِنَّاۤ اُرْسِلْنَاۤ اِلٰی قَوْمِ لُوْطٍ ۟ؕ

کله چې ابراهيم عليه السلام وليدل چې لاسونه يې خسي ته نه رسيږي او څه ترې نه خوري، دا يې له هغوی څخه بد وګڼل او په زړه کې ترې وډار شو؛ خو کله چې پرېښتو له ځانه د هغه وېره وليدله ويې ویل: له موږ مه ډارېږه، موږ الله د لوط عليه السلام قوم ته رالېږلې يو تر څو سزا ورکړو.

Ушбу саҳифадаги оят фойдаларидан:

• عناد واستكبار المشركين حيث لم يؤمنوا بآية صالح عليه السلام وهي من أعظم الآيات.

د مشرکانو ضد او لويي چې د صالح عليه السلام په نښانه يې ايمان رانه وړ حال دا چې هغه ترټولو لويه نښانه وه.

• استحباب تبشير المؤمن بما هو خير له.

په هر هغه څه مؤمن ته زیری ورکول چې د هغه په فایده وي مستحب کار دی.

• مشروعية السلام لمن دخل على غيره، ووجوب الرد.

د هغه چا لپاره د سلام رواوالی چې د چا ځای ته ور ننوځي او د ځواب لازموالی.

• وجوب إكرام الضيف.

د مېلمه د درناوي لازموالی.