Маънолар таржимаси Оят 66 Сура Ҳуд - Қуръон Каримнинг мухтасар тафсирининг паштунча таржимаси - Қуръони Карим қомуси

Оят: 66

فَلَمَّا جَآءَ اَمْرُنَا نَجَّیْنَا صٰلِحًا وَّالَّذِیْنَ اٰمَنُوْا مَعَهٗ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَمِنْ خِزْیِ یَوْمِىِٕذٍ ؕ— اِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِیُّ الْعَزِیْزُ ۟

کله چې د هغوی په تباهۍ سره زموږ پرېکړه راغله، صالح عليه السلام او هغه کسان چې ايمان يې ورسره راوړی وو زموږ لخوا په لورېينه مو روغ وساتل، هغوی مو د دغې ورځې له رسوايۍ او سپکاوي څخه روغ وساتل، بېشکه ای رسوله! هغه ځواکمن داسې برلاسی دی چې هيڅوک نشي پرې برلاسی کېدلی، له همدې امله يې درواغ ګڼونکي امتونه تباه کړل.

Ушбу саҳифадаги оят фойдаларидан:

• عناد واستكبار المشركين حيث لم يؤمنوا بآية صالح عليه السلام وهي من أعظم الآيات.

د مشرکانو ضد او لويي چې د صالح عليه السلام په نښانه يې ايمان رانه وړ حال دا چې هغه ترټولو لويه نښانه وه.

• استحباب تبشير المؤمن بما هو خير له.

په هر هغه څه مؤمن ته زیری ورکول چې د هغه په فایده وي مستحب کار دی.

• مشروعية السلام لمن دخل على غيره، ووجوب الرد.

د هغه چا لپاره د سلام رواوالی چې د چا ځای ته ور ننوځي او د ځواب لازموالی.

• وجوب إكرام الضيف.

د مېلمه د درناوي لازموالی.