対訳 章 戦利品章 - クルアーン簡潔注釈（ペルシア語対訳） - ページ番号 185 - クルアーン百科事典

節: 62

وَاِنْ یُّرِیْدُوْۤا اَنْ یَّخْدَعُوْكَ فَاِنَّ حَسْبَكَ اللّٰهُ ؕ— هُوَ الَّذِیْۤ اَیَّدَكَ بِنَصْرِهٖ وَبِالْمُؤْمِنِیْنَ ۟ۙ

و -ای رسول- اگر با گرایش به صلح و ترک قتال قصد داشتند با این کار به تو نیرنگ بزنند تا برای قتال با تو آماده شوند، همانا الله در مقابل مکر و نیرنگ آنها برایت کافی است، او ذاتی است که با یاری‌اش تو را نیرومند ساخت، و با یاری مؤمنان به تو، چه مهاجران و چه انصار، تو را قدرت داد.

節: 63

وَاَلَّفَ بَیْنَ قُلُوْبِهِمْ ؕ— لَوْ اَنْفَقْتَ مَا فِی الْاَرْضِ جَمِیْعًا مَّاۤ اَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوْبِهِمْ ۙ— وَلٰكِنَّ اللّٰهَ اَلَّفَ بَیْنَهُمْ ؕ— اِنَّهٗ عَزِیْزٌ حَكِیْمٌ ۟

و میان دل‌های مؤمنانی که تو را با آنها یاری کرد پس از آن‌که پراکنده بودند الفت ایجاد کرد. اگر تمام اموال روی زمین را خرج می‌کردی تا میان دل‌های پراکندۀ آنها الفت ایجاد کنی نمی‌توانستی میان دل‌های‌شان الفت ایجاد کنی، اما الله به تنهایی میان دل‌های‌شان الفت ایجاد کرد، همانا او در فرمانروایی خویش ذات شکست ‌ناپذیری است که هیچ‌کس بر او چیره نمی‌شود، و در تقدیر و تدبیر و شرعش بسیار داناست.

節: 64

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ حَسْبُكَ اللّٰهُ وَمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِیْنَ ۟۠

ای پیامبر همانا الله در برابر شر دشمنانت برای تو و مؤمنانی که همراه تو هستند کافی است، پس بر الله اعتماد و تکیه کن.

節: 65

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِیْنَ عَلَی الْقِتَالِ ؕ— اِنْ یَّكُنْ مِّنْكُمْ عِشْرُوْنَ صٰبِرُوْنَ یَغْلِبُوْا مِائَتَیْنِ ۚ— وَاِنْ یَّكُنْ مِّنْكُمْ مِّائَةٌ یَّغْلِبُوْۤا اَلْفًا مِّنَ الَّذِیْنَ كَفَرُوْا بِاَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا یَفْقَهُوْنَ ۟

ای پیامبر مؤمنان را بر قتال تشویق کن، و آنها را با آنچه که اراده‌های‌شان را قوی می‌گرداند و همت‌های‌شان را فعال می‌کند بر قتال برانگیز، - ای مؤمنان- اگر از شما بیست نفر شکیبا بر پیکار با کفار باشند بر دویست نفر از کفار پیروز می‌شوند، و اگر از شما صد نفر شکیبا باشند بر هزار نفر از کافران پیروز می‌شوند؛ زیرا کافران مردمی هستند که سنت الله در پیروزی دوستانش، و سرکوب دشمنانش را نمی‌فهند، و هدف از قتال را درک نمی‌کنند، زیرا آنها برای برتری در دنیا می‌جنگند.

節: 66

اَلْـٰٔنَ خَفَّفَ اللّٰهُ عَنْكُمْ وَعَلِمَ اَنَّ فِیْكُمْ ضَعْفًا ؕ— فَاِنْ یَّكُنْ مِّنْكُمْ مِّائَةٌ صَابِرَةٌ یَّغْلِبُوْا مِائَتَیْنِ ۚ— وَاِنْ یَّكُنْ مِّنْكُمْ اَلْفٌ یَّغْلِبُوْۤا اَلْفَیْنِ بِاِذْنِ اللّٰهِ ؕ— وَاللّٰهُ مَعَ الصّٰبِرِیْنَ ۟

- ای مؤمنان- اکنون الله به‌سبب ضعفی که از شما معلوم داشته، به لطفی از جانب خویش، بر شما تخفیف داده، پس بر یک نفر از شما واجب گردانیده که به جای ده نفر از کافران، در برابر دو تن از آنها پایداری کند. پس اگر صد نفر شکیبا از شما برای قتال با کافران باشند بر دویست نفر پیروز می‌شوند، و اگر هزار نفر شکیبا از شما باشند بر دو هزار نفر از کفار به اذن الله پیروز می‌شوند، و الله با تأیید و یاری و پیروزی، همراهِ مؤمنان شکیبا است.

節: 67

مَا كَانَ لِنَبِیٍّ اَنْ یَّكُوْنَ لَهٗۤ اَسْرٰی حَتّٰی یُثْخِنَ فِی الْاَرْضِ ؕ— تُرِیْدُوْنَ عَرَضَ الدُّنْیَا ۖۗ— وَاللّٰهُ یُرِیْدُ الْاٰخِرَةَ ؕ— وَاللّٰهُ عَزِیْزٌ حَكِیْمٌ ۟

برای هیچ پیامبری شایسته نیست که (در ابتدای امر) از کافرانی که با او می‌جنگند اسیر بگیرد تا اینکه از آنها بسیار بکشد؛ تا وحشت را در دل‌های‌شان بیفکند که به قتال با او بازنگردند، - ای مؤمنان- شما با گرفتن اسیران بدر، دریافت فدیه را می‌خواهید، حال آن‌که الله آخرت را که با یاری و گرامی‌ داشتن دینش به دست می‌آید می‌خواهد، و الله در ذات و صفات و غلبۀ خویش شکست ‌ناپذیر است، که هیچ‌کس بر او چیره نمی‌شود، و در تقدیر و شرعش بسیار داناست.

節: 68

لَوْلَا كِتٰبٌ مِّنَ اللّٰهِ سَبَقَ لَمَسَّكُمْ فِیْمَاۤ اَخَذْتُمْ عَذَابٌ عَظِیْمٌ ۟

اگر نوشته‌ای از جانب الله نبود که قضا و قدرش بر آن رفته است که او تعالی غنیمت‌ها را بر شما حلال، و فدیه‌ گرفتن از اسیران را برای‌تان مباح کرده است، به‌طور قطع به‌سبب گرفتن غنیمت و فدیه‌ از اسیران قبل از اینکه وحیی از جانب الله مبنی بر اباحۀ این کار نازل شده باشد، عذابی سخت از جانب الله به شما می‌رسید.

節: 69

فَكُلُوْا مِمَّا غَنِمْتُمْ حَلٰلًا طَیِّبًا ۖؗ— وَّاتَّقُوا اللّٰهَ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ غَفُوْرٌ رَّحِیْمٌ ۟۠

پس -ای مؤمنان- غنیمتی را که از کفار گرفته‌اید بخورید که بر شما حلال است، و با اجرای اوامر و اجتناب از نواهی الله از او تعالی بترسید، همانا الله نسبت به بندگان مؤمن خویش بسیار آمرزنده و مهربان است.

本諸節の功徳:

• في الآيات وَعْدٌ من الله لعباده المؤمنين بالكفاية والنصرة على الأعداء.

در این آیات، الله برای بندگان مؤمنش یاری و پیروزی بر دشمنان را وعده داده است.

• الثبات أمام العدو فرض على المسلمين لا اختيار لهم فيه، ما لم يحدث ما يُرَخِّص لهم بخلافه.

پایداری در مقابل دشمن، فریضه‌ای بر مسلمانان است که در آن اختیاری ندارند، تا زمانی‌که چیزی رخ ندهد که خلاف آن را برای‌شان اجازه دهد.

• الله يحب لعباده معالي الأمور، ويكره منهم سَفْسَافَها، ولذلك حثهم على طلب ثواب الآخرة الباقي والدائم.

الله امور والا را برای بندگانش می‌خواهد، و امور پست را از آنها نمی‌پسندد، از این رو آنها را به طلب پاداش ماندگار و همیشگی آخرت تشویق می‌فرماید.

• مفاداة الأسرى أو المنّ عليهم بإطلاق سراحهم لا يكون إلا بعد توافر الغلبة والسلطان على الأعداء، وإظهار هيبة الدولة في وجه الآخرين.

آزاد کردن اسیران در برابر فدیه یا منت‌ گذاشتن و آزاد کردن آنها، فقط پس از غلبه گسترده و تسلط بر دشمنان، و آشکار شدن شکوه و عظمت دولت در نظر دیگران است.