மொழிபெயர்ப்பு அத்தியாயம் அந்நம்ல் - என்கோ மொழிபெயர்ப்பு- பாபா மாமாதீ - பக்க எண் 378 - அல்குர்ஆன் கலைக்களஞ்சியம்

வசனம்: 14

وَجَحَدُواْ بِهَا وَٱسۡتَيۡقَنَتۡهَآ أَنفُسُهُمۡ ظُلۡمٗا وَعُلُوّٗاۚ فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُفۡسِدِينَ

ߊ߬ߟߎ߫ ߞߵߊ߬ ߡߊߛߐ߬ߛߐ߫ ߞߵߊ߬ߟߎ߬ ߟߊߣߍ߲ ߕߏ߫ ߊ߬ ߟߊ߫ ߊ߬ߟߎ߬ ߞߣߐߘߐ߫ ߕߐ߬ߢߍ߮ ߣߌ߫ ߖߘߍ߬ߕߊ ߡߊ߬ ، ߒ߬ߓߵߊ߬ ߝߟߍ߫ ߓߊ߫ ߕߌߢߍߟߌߟߊ ߟߎ߬ ߟߊߓߊ߲ ߞߍ߫ ߘߊ߫ ߢߊ ߡߍ߲

வசனம்: 15

وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا دَاوُۥدَ وَسُلَيۡمَٰنَ عِلۡمٗاۖ وَقَالَا ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي فَضَّلَنَا عَلَىٰ كَثِيرٖ مِّنۡ عِبَادِهِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

ߊ߲ ߞߊ߬ ߘߊߎߘߊ߫ ߣߌ߫ ߛߎ߬ߟߋ߬ߡߊ߯ߣߊ߫ ߛߐ߫ ߟߐ߲ߠߌ߲ ߠߊ߫ ߸ ߊ߬ߟߎ߫ ߞߵߊ߬ ߝߐ߫ ߞߏ߫ ߕߊ߲߬ߘߏ ߊߟߊ߫ ߦߋ߫ ߡߍ߲ ߞߵߊ߲ ߠߊߝߌ߬ߛߦߊ߬ ߛߌߦߊߡߊ߲߫ ߘߌ߫ ߊ߬ ߟߊ߫ ߖߐ߲߬ ߟߊߣߍ߲ ߠߎ߬ ߘߐ߫ ߊ߬ ߟߊ߫

வசனம்: 16

وَوَرِثَ سُلَيۡمَٰنُ دَاوُۥدَۖ وَقَالَ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ عُلِّمۡنَا مَنطِقَ ٱلطَّيۡرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيۡءٍۖ إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ ٱلۡفَضۡلُ ٱلۡمُبِينُ

ߛߎ߬ߟߋ߬ߡߊ߯ߣߊ߫ ߞߊ߬ ߘߊߎߘߊ߫ ߗߍ ߕߊ߬ ߸ ߊ߬ ߣߊ߬ ߘߴߊ߬ ߝߐ߫ ߞߏ߫ ߤߍ߲߬ ߊߟߎ߬ ߡߐ߱ ߟߎ߬ ߸ ߒ߬ ߓߘߊ߫ ߟߊߟߐ߲ߠߌ߲߫ ߞߐ߬ߣߐ ߟߎ߬ ߞߊ߲ ߠߊ߫ ߸ ߊ߬ ߣߌ߫ ߒ߬ ߓߘߊ߫ ߛߐ߫ ߝߋ߲ ߓߍ߯ ߘߏ߫ ߟߊ߫ ߸ ߣߌ߲߬ ߦߋ߫ ߢߊ߬ߒ߬ߡߊ߬ ߘߐ߬ߜߍ ߟߋ߬ ߘߌ߫ ߘߋ߬

வசனம்: 17

وَحُشِرَ لِسُلَيۡمَٰنَ جُنُودُهُۥ مِنَ ٱلۡجِنِّ وَٱلۡإِنسِ وَٱلطَّيۡرِ فَهُمۡ يُوزَعُونَ

ߛߎ߬ߟߋ߬ߡߊ߯ߣߊ߫ ߟߊ߫ ߞߟߍ߬ߓߏߟߏ߲ ߠߎ߬ ߟߊߘߍ߬ ߘߴߊ߬ ߦߋ߫ ߸ ߥߐ߬ߞߎߟߐ ߟߎ߬ ߣߌ߫ ߡߐ߱ ߟߎ߬ ߣߌ߫ ߞߐ߬ߣߐ ߟߎ߬ ߘߐ߫ ߸ ߏ߬ ߟߎ߫ ߡߙߊ߬ߣߍ߲߫ ߘߏ߲߬ߖߟߎ߬ߡߊ ߘߐ߫

வசனம்: 18

حَتَّىٰٓ إِذَآ أَتَوۡاْ عَلَىٰ وَادِ ٱلنَّمۡلِ قَالَتۡ نَمۡلَةٞ يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّمۡلُ ٱدۡخُلُواْ مَسَٰكِنَكُمۡ لَا يَحۡطِمَنَّكُمۡ سُلَيۡمَٰنُ وَجُنُودُهُۥ وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ

ߝߏ߫ ߊ߬ߟߎ߬ ߥߊ߫ ߘߊ߫ ߛߋ߫ ߡߣߍߡߣߍ ߟߎ߫ ߞߐ߬ߝߏߟߏ߲ ߡߊ߬ ، ߡߣߍߡߣߍ ߘߏ߫ ߞߊ߲߫ ߞߏ߫ ߤߍ߲߬ ߊߟߎ߬ ߡߣߍߡߍ ߟߎ߬ ߸ ߊߟߎ߯ ߘߏ߲߬ ߊߟߎ߫ ߡߊߞߍ߫ ߦߙߐ ߟߎ߬ ߘߐ߫ ߞߋߟߋ߲߬ ߘߍ߫ ߛߎ߬ߟߋ߬ߡߊ߯ߣߊ߫ ߣߴߊ߬ ߟߊ߫ ߞߟߍ߬ߓߏߟߏ߲ ߠߎ߬ ߞߊߣߵߊߟߎ߫ ߘߐߓߍߘߍ߲ߛߍ߫ ߞߵߊ߬ ߕߘߍ߬ ߊ߬ߟߎ߬ ߡߴߊ߬ ߟߐ߲߫

வசனம்: 19

فَتَبَسَّمَ ضَاحِكٗا مِّن قَوۡلِهَا وَقَالَ رَبِّ أَوۡزِعۡنِيٓ أَنۡ أَشۡكُرَ نِعۡمَتَكَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَٰلِدَيَّ وَأَنۡ أَعۡمَلَ صَٰلِحٗا تَرۡضَىٰهُ وَأَدۡخِلۡنِي بِرَحۡمَتِكَ فِي عِبَادِكَ ٱلصَّٰلِحِينَ

ߛߎ߬ߟߋ߬ߡߊ߯ߣߊ߫ ߡߎߢߍ߫ ߘߊ߫ ߦߟߍ ߘߌ߫ ߡߣߍߡߣߍ ߟߊ߫ ߞߎߡߊ ߟߊ߫ ߞߵߊ߬ ߝߐ߫ ߞߏ߫ ߒ ߡߊ߰ߙߌ ߸ ߒ ߓߍ߲߬ ߒ ߛߋ߲߬ߡߊ߬ ߒ ߧߴߌ ߟߊ߫ ߣߍߡߊ ߞߏߢߌߡߊߟߐ߲߫ ߌ ߞߊ߬ ߣߍߡߊ ߡߍ߲ ߞߍ߫ ߒ ߣߌ߫ ߒ ߡߏߦߌߓߊ߮ ߟߎ߬ ߦߋ߫ ، ߊ߬ ߣߌ߫ ߒ ߧߋ߫ ߢߌ߬ߡߊ߬ ߞߍ߫ ߌ ߘߌ߫ ߘߌ߬ߢߍ߬ ߡߍ߲ ߡߊ߬ ، ߊ߬ ߣߴߌ ߦߋ߫ ߒ ߠߊߘߏ߲߬ ߌ ߟߊ߫ ߤߌߣߊ ߟߊ߫ ߌ ߟߊ߫ ߖߐ߲߬ ߢߌߡߊ ߟߎ߬ ߘߐ߫

வசனம்: 20

وَتَفَقَّدَ ٱلطَّيۡرَ فَقَالَ مَالِيَ لَآ أَرَى ٱلۡهُدۡهُدَ أَمۡ كَانَ مِنَ ٱلۡغَآئِبِينَ

‹ ߛߎ߬ߟߋ߬ߡߊ߯ߣߊ߫ › ߥߊ߫ ߘߊ߫ ߓߐ߫ ߞߐ߬ߣߐ ߟߎ߫ ߡߊ߬ ߡߍ߲ߞߍ߭ ߸ ߊ߬ ߞߊ߲߫ ߞߏ߫ ߒ ߢߊ߫ ߕߍ߫ ߡߏߙߌߞߣߐ ߟߊ߫ ߡߎ߲߬ ߠߊ߫ ߸ ߓߊ߰ ߊ߬ ߕߍ߫ ߦߊ߲߬؟

வசனம்: 21

لَأُعَذِّبَنَّهُۥ عَذَابٗا شَدِيدًا أَوۡ لَأَاْذۡبَحَنَّهُۥٓ أَوۡ لَيَأۡتِيَنِّي بِسُلۡطَٰنٖ مُّبِينٖ

ߒ ߘߴߊ߬ ߖߊ߲߰ߞߕߊ߫ ߢߌ߲߬ ߘߐ߫ ߖߊ߲߰ߞߕߊ߬ ߜߍߟߍ߲߫ ߠߊ߫ ، ߥߟߊ߫ ߒ ߧߴߊ߬ ߞߊ߲ߠߊߕߍ߰ ، ߤߊߡߊ߲ߕߍ߫ ߊ߬ ߦߋ߫ ߣߊ߬ ߒ ߡߊ߬ ߞߊ߲߫ ߘߐߜߍ߫ ߘߌ߫

வசனம்: 22

فَمَكَثَ غَيۡرَ بَعِيدٖ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمۡ تُحِطۡ بِهِۦ وَجِئۡتُكَ مِن سَبَإِۭ بِنَبَإٖ يَقِينٍ

ߊ߬ ߞߊ߬ ߥߛߎ߬ߣߍ߲߫ ߞߍ߫ ߸ ߏ߬ ߡߊ߫ ߞߎ߲߬ߘߐߖߊ߲߬ߧߊ߫ ، ߊ߬ ߣߊ߬ ߘߴߊ߬ ߝߐ߫ ߞߏ߫ ߒ ߓߘߊ߫ ߞߏ ߘߏ߫ ߟߊߝߏ߬ ߌ ߡߊ߫ ߡߍ߲ ߠߊߝߏ߬ ߡߎߣߎ߲߬ ، ߒ ߣߊ߬ߣߍ߲߫ ߌ ߡߊ߬ ߞߊ߬ ߓߐ߫ ߛߓߊߌ߲߫ ߖߊ߲߬ߖߏ߲߬ ߖߐ߲ߖߐ߲߫ ߠߋ߬ ߘߌ߫ ߣߌ߲߬